Menu

ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΜΟΥΣΘΕΝΗΣ
"ΤΟ ΠΑΓΓΑΙΟ"

Δευτέρα 21 Απριλίου 2014

Βαπτίστηκε τη Δευτέρα 21 Απριλίου 2014 και ώρα 13:00, στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου Μουσθένης το δευτερότοκο παιδί του Γιώργου Δινούση και της Άννας Σπυρίδου, που του δόθηκε το όνομα Σταύρος.
Ευχόμαστε όλοι ο μικρός Σταύρος να είναι γερός, να προκόψει στη ζωή του και να έχει επάνω του "τα σημάδια του Θεού",  όπως λέμε στο χωριό.

Σάββατο 19 Απριλίου 2014


Καλή Ανάσταση

στους όπου γης Μουσθενιώτες και σ’ όλο τον κόσμο!
 
Ανάσταση από την Μονή της Χώρας

Η ημέρα της Λαμπρής


Καθαρώτατον ήλιο επρομηνούσε

της αυγής το δροσάτο ύστερο αστέρι,
σύγνεφο, καταχνιά δεν απερνούσε
τ' ουρανού σε κανένα από τα μέρη.
Και από κει κινημένο αργοφυσούσε
τόσο γλυκό στο πρόσωπο τ' αγέρι,
που λες και λέει μες στης καρδιάς τα φύλλα:
Γλυκειά η ζωή και ο θάνατος μαυρίλα.

Χριστός Ανέστη! Νέοι, γέροι, και κόρες,
όλοι, μικροί μεγάλοι, ετοιμαστείτε.
Μέσα στες εκκλησιές τες δαφνοφόρες
με το φως της χαράς συμμαζωχτείτε.
Ανοίξετε αγκαλιές ειρηνοφόρες
ομπροστά στους Αγίους, και φιληθείτε.
Φιληθείτε γλυκά χείλη με χείλη,
πέστε Χριστός Ανέστη, εχθροί και φίλοι.
                                       Διονύσιος Σολωμός
  



Χριστός Ανέστη!
Το ΔΣ του Πολιτιστικού Συλλόγου Μουσθένης
Το Παγγαίο


Παρασκευή 18 Απριλίου 2014

Τετάρτη 16 Απριλίου 2014





Μοιρολόι της Μεγάλης Παρασκευής από τις Κυκλάδες


Με αργό το βήμα η Παναγιά και αμέτρητο τον πόνο
την νύχτα από τον Γολγοθά, κατέβαινε και μόνον
τον Ιωάννην πλάι της μες στο σκοτάδι εκείνο,
οι πέτρες ανατρίχιασαν στο μυστικό της θρήνο.

Όλα τριγύρω σιωπηλά, βουβός είναι ο δρόμος,
Θαρρείς τον κόσμο ενέκρωσε ένας μεγάλος πόνος!
Και όσο βαδίζουν σαν σκιές, στ’ άχαρα εκείνα μέρη,
και μοιρολόγια η Παναγιά τα πιο όμορφα που ξέρει.

Τα λένε τα όρη και οι πλαγιές απ’ όπου κι αν διαβαίνει
κάθε λουλούδι τρυφερό, που βρίσκει το μαραίνει.
Κλαίει η Παρθένος που έγινε σκοτάδι εκείνη η μέρα
και ακούει πιο κάτω μια φωνή που την ερημιά ταράζει!

Ω! τι φωνή λυπητερή, ποια είναι, γιατί στενάζει,
ποια σαν εμέ άλλη πονεί και μοιρολόγια λέει!
Με του παιδιού της τον χαμό και άλλη μάννα κλαίει!

Μια μάννα κάθεται εκεί μονάχη σε μια άκρη
απαρηγόρητα θρηνεί  και χύνει μαύρο δάκρυ,
και εκείνη σαν την Παναγιά, τον γιό της έχει χάσει,
μα δεν μπορεί η άμοιρη στιγμή να τον ξεχάσει!

Η Παναγιά τον Χριστό τον είδε Σταυρωμένο,
μα εκείνη είδε τον γιόκα της στο δένδρο κρεμασμένο!
Ω! πόσο κλαίει , μα το κλάμα της δεν συγκινεί κανένα.

Αισθάνεται όμως τον πόνο της, η Παναγιά η Παρθένα,
που ακούει το μοιρολόι της και πάει να την γνωρίσει,
λόγια αγάπης να της πη να την παρηγορήσει.

Με ένα χαμόγελο γλυκό, να του Χριστού η Μητέρα
Μάννα της λέει, είσαι δυστυχής, τι σέρνεσαι εδώ πέρα!
δεν είσαι μόνη που έχασες το φώς των οφθαλμών σου,
είμαι και εγώ , μην δέρνεσαι, πες μου ποιος είναι ο γιός σου!

Και η μάννα που είναι ένοχη τα μάτια χαμηλώνει
Και η ερώτηση αυτή στα σπλάχνα την πληγώνει.
Σκύβει δειλά και απαντά, της λέγει αδελφή μου,
Ιούδας ονομάζεται το άμοιρο παιδί μου!

Μόνον μια μάννα, μόνον αυτή σε όλον τον κόσμο ξέρει
τι κοφτερό νοιώθω βαθειά  στα σπλάχνα μου μαχαίρι,
στους πέντε δρόμους ρίχτηκα χαμένη σαν ζητιάνα,
Ω! που να μην έσωνα Θεέ μου να γίνω μάννα.

Μα η Παναγιά κατάλαβε, τον γιό της τον γνωρίζει,
μα η Μητέρα του Χριστού δεν φεύγει, δεν γογγύζει,
τον ιδικόν της τον καημό ξεχνά την ώρα εκείνη,
και για την μάννα του κακού τα δάκρυά της χύνει.

Σκύβει και την ασπάζεται, χαϊδεύει τα μαλλιά της,
Και την κρατάει με στοργή, μέσα στην αγκαλιά της.
Της λέει λόγια τρυφερά  και την γλυκοημερώνει,
έλα της λέει άμοιρη πρέπει να ξαποστάσεις,

Πάμε μαζί στο σπίτι μου την νύχτα να περάσεις
εκεί οι δυό τον πόνο μας  το μητρικό να πούμε.
να σμίξουμε τα δάκρυα και να προσευχηθούμε.
Αυτά είπε η Δέσποινα, στην δύστυχη την μάννα.

Τι εύσπλαχνη η Παναγιά! και ξεκινάνε αντάμα,
η μια στης άλλης το πλευρό, σκυφτές, συλλογισμένες,
οι δυό μητέρες περπατούν αδελφοαγγαλιασμένες.