Πολιτιστικός Σύλλογος Μουσθένης "ΤΟ ΠΑΓΓΑΙΟ"

Κυριακή του Πάσχα, 12 Απριλίου  2015

Σε χώρα μακρινή και αρυτίδωτη τώρα πορεύομαι.

Τώρα το χέρι του Θανάτου

αυτό χαρίζει τη Ζωή

και ο ύπνος δεν υπάρχει.

Οδυσσέας Ελύτης

Ἡ εἰς Ἅδου Κάθοδος

 

…Για μένα όμως, η μεγαλύτερη δοκιμασία – και η μεγαλύτερη ικανοποίηση-ήταν το απογευματινό τρίωρο που πέρασα στην παλαιά  αποθήκη, ξεναγώντας τα είκοσι πέντε «παιδιά» της Ιθάκης. Με αυτές τις ψυχές κωπηλάτησα, πέρασα τις Συμπληγάδες, ανέβηκα τα όρη του Καυκάσου, πέταξα πάνω από το δέλτα του Δούναβη…

Με κοίταζαν στα μάτια. Στεκόμουνα μπροστά σε μία μεγάλη φωτογραφία-τοιχογραφία από τη Μονή της Χώρας. «Θέλω να σας μιλήσω για τη βυζαντινή τέχνη της αγιογραφίας και την απήχησή της σε όλον τον ορθόδοξο κόσμο της Μαύρης Θάλασσας, τον καιρό των Παλαιολόγων» τους είπα.

Καθώς μιλούσα όμως, άλλαξα γνώμη. Θα τους έδειχνα μόνο την τοιχογραφία που βρισκόταν πίσω μου. Ήταν η Κάθοδος στον Άδη, δηλαδή η ορθόδοξη απεικόνιση της Ανάστασης, από το ταφικό παρεκκλήσι της Χώρας. Έργο του 1320. Αναλύοντας τη σκηνή, ένιωσα  να μειώνεται η ένταση της φωνής μου. Ο λευκοντυμένος Χριστός έσπαγε τις θύρες του Κάτω κόσμου και τραβούσε προς το φως τους νεκρούς. Ρίγος με διαπέρασε. Μιλούσα σε παιδιά που είχαν ζήσει το θάνατο. Τους έδειχνα ποδοπατημένο τον απαίσιο Άδη, νικημένο το φριχτό σκοτάδι, λυτρωμένους τους Πρωτόπλαστους. Κάποιοι είχαν πλησιάσει σε απόσταση αναπνοής για να δούνε τα σπασμένα θυρόφυλλα, τα πεταμένα καρφιά και τα μάνταλα κάτω από τα πόδια του Χριστού. Άλλοι κρατούσαν την ανάσα τους κι άλλοι με κοίταζαν με μάτια γεμάτα δάκρυα. Έτρεμαν. Έτρεμα. «Οἱ κατοικοῦντες  ἐν χώρᾳ καί σκιᾷ θανάτου φῶς λάμψει ἐφ’ὑμᾶς». Δεν ξέρω πως βρήκα τη δύναμη να συνεχίσω. Μιλούσα για την ορμή του Χριστού, τη νίκη του φωτός, την πίστη στην Ανάσταση. Δεν θυμάμαι να έχω νιώσει άλλη φορά με τόση ένταση το νόημα του αναστάσιμου μηνύματος. Δεν θυμάμαι να έχω ξαναπεί με τόση πίστη «προσδοκώ ανάσταση νεκρών» και να απευθύνομαι σε νεκροζώντανα πλάσματα, παιδιά που είχαν αποφασίσει να ξαναβγούν στο φως. Ήθελαν να νικήσουν τον ζόφο. Θα τα κατάφερναν;

…Τα παιδιά της Ιθάκης στην καρδιά μου.

                  

 Από το βιβλίο της   Μαριάννας Κορομηλά «Η Μαρία των Μογγόλων» Εκδόσεις Πατάκη

                                                  

Χριστός Ανέστη!